Lekcje chemii Bonnie Garmus to jedna z najpopularniejszych ostatnio książek. Nic dziwnego. Podczas przerzucania stron dzieje się magia. Czytanie sprawia taką przyjemność, że aż szkoda, że nie można jej przeczytać po raz pierwszy drugi raz. W trakcie lektury w kółko zadaje się jedno pytanie: jeśli to jest debiut, to jakie będą kolejne książki i… kiedy? Nie pozostaje nam nic innego, jak napisać pełną zachwytu recenzję.

Rzecz dzieje się w Ameryce lat pięćdziesiątych. Opowiada o losach Elizabeth Zott, której perypetie zaczynają się od trafienia do Instytutu Badawczego Hastings. Środowisko jest niezwykle szowinistyczne, ale też nie ponad normę tamtych czasów. 

Jak potoczą się dalej losy naszej niezwykłej protagonistki? Chemiczka z pewnością się tego nie spodziewa, ale zostanie bezrobotną samotną matką, nieoficjalną doradczynią naukowców, a także gwiazdą kulinarnego programu i jej show będą oglądały tysiące ludzi. Zakocha się też, a miłość ta będzie czytelników do łez bawiła i wzruszała.

Co stoi za magią tej książki? To wyjątkowo ciepła opowieść, ale też zabawna, pełna emocji i bardzo inteligentna. Zarówno styl jak i fabuła są dynamiczne, od Lekcji chemii nie sposób się oderwać. Zott to kobieta charakterna, inteligentna i zupełnie niebanalna, co zostaje często odebrane jako bezczelność (nie bez kozery, Elizabeth nie przejmuje się ówczesnymi konwenansami i przekonaniami o roli kobiet i mężczyzn, działania opiera na podstawach naukowych). Jej niezwykły talent i uwielbienie do nauki o cząsteczkach, wiązaniach i przemianach substancji zainicjuje zupełnie inną chemię. Love story to najważniejszy lejtmotyw i chociaż stanowi główną oś fabuły, pozostałe wątki są tak ze sobą splecione, że otrzymujemy pełne spectrum odcieni miłości. Relacja, która połączy Elizabeth z samotnym geniuszem chemii będzie wpływała na losy innych bohaterów i ich spojrzenie na świat, a także rozbudzi motywacje do nie zawsze etycznych działań. Czyni to z tej powieści jeszcze bardziej złożony obraz rzeczywistości.

Każda ważna postać, która pojawia się na kartach Lekcji chemii, jest barwna i niestandardowa. Nawet jeśli w pewnym momencie staje się symbolem pewnych kulturowych wzorców, ma szansę na zmianę i zaskoczenie czytelnika swoim przeobrażeniem. Trudno o mniej sztampowe i pełne empatii podejście do wykreowanych postaci. Współodczuwanie to coś, co definitywnie wyróżnia Bonnie Garmus, jest jej soczewką, przez którą przygląda się światu. Charakterystyczną cechą jej pisarstwa (a w sumie dopiero tej jednej książki), jest takie tworzenie świata, w którym nawet jeśli coś jest czarne albo białe, to przenika się nawzajem i tworzy prawdziwie realną przestrzeń do pokazywania konsekwencji wybranej drogi i czynów, a także oddziaływania ludzi na siebie. Chociaż zabrzmiało to teraz poważnie, to czytelnik ma co przeżywać w trakcie lektury. Niejeden raz poczuje, że chce mu się płakać i niejeden raz będzie się głośno śmiał.

Lekcje chemii Bonnie Garmus powodują, że na następny tytuł autorki będzie się czekało z niecierpliwością. To spełnienie marzeń czytelnika. Opowiedziana historia przez długi czas rezonuje we wnętrzu. Jeśli jakieś książki działają kojąco na dusze, to jest to właśnie ona. Gorąco polecamy!