Pierwszy tom skupia się na życiu artysty od dziecięcego zainteresowania się komiksami po osiągnięcie sukcesu we wczesnej młodości. Syn niewziętego malarza pragnie zostać ilustratorem i marzy o tym, aby pracować w gazecie, a jego rysunki znalazły dla siebie ramkę. W nastoletnim czasie co rusz wysyła do czasopism wytwory wyobraźni i czujnej obserwacji otoczenia, licząc na sukces. Ten w końcu nadchodzi, a ojciec wyraża zgodę na artystyczną edukację pod jednym warunkiem. Powodem, dla którego wyznaczył pewną granicę działalności syna, jest strach o jego bezpieczeństwo.

Podczas gdy młody Ersin wytrwale, acz pokrętnie, dąży do upragnionego celu, często wchodząc w konflikt sam ze sobą, w jego otoczeniu również wiele się dzieje. Dorasta w zaiste ciekawych czasach, chciałoby się rzec. Kraj jest rozdarty między frakcje konserwatywnej prawicy a niosącej wolność lewicy. Opowiedzenie się po każdej ze stron będzie miało swoje konsekwencje, a nawet niosło zagrożenie życia.

Komiks ukazał się w Polsce w bardzo odpowiednim momencie. Czytelnikowi mogą ciarki przejść po plecach, gdy dostrzega podobne symptomy w życiu politycznym i społecznym kraju nad Wisłą. Wystarczy wspomnieć o problemie edukacji i doceniania nauczycieli czy kłopoty uczniów ze spełnieniem oczekiwań. Bohater przeżywa istne szkolne tortury.

Historia opowiedziana jest ze swadą. Nie brakuje wnikliwości względem sytuacji politycznej i społecznej, a także refleksji nad samym sobą. Podszyte humorem kadry stanowią oryginalną i ciekawą soczewkę, przez którą na świat spojrzy czytelnik. Satyra bije po oczach z każdego kadru i każdego cienia pod nosem obecnych w komiksie postaci. Ilustracje są specyficzne, hiperrealizm łączy się z kreskówkową kreską. Postaci zdają się ulepione z modeliny, a cały świat oblany jest światłem, które jednocześnie przypomina, że to opowieść oparta na rzeczywistości, jak też opowieść przerobiona przez wspomnienia człowieka o bogatej wyobraźni. Wszystko zdaje się świecić, jest jednocześnie płaskie i wypukłe, czasem rozświetlone do tego stopnia, że wygląda, jakby postaci były polane lustrzaną glazurą.

Pierwszy tom Kronik ze Stambułu stanowią interesujący wstęp wieloaspektowej historii, a przełomowe dla naszego bohatera momenty łączą się niesamowicie z (tak zwaną) wielką historią. Autobiografia posłużyła autorowi do pokazania przemian w kraju w bardzo naturalny sposób, wykorzystując codzienne lęki i rozmowy swoje i bliskich mu osób. Wspomnienia Ersina Karabuluta syntetyzują wpływ polityki na życie codzienne, zmieniając je w opowieść zgoła uniwersalną.

Wydawnictwu serdecznie dziękujemy za przesłanie egzemplarzy recenzenckiego, dzięki czemu mieliśmy przyjemność przeczytania tego tytułu ❤️